Minister rządu Donalda Tuska nie wytrzymał. Zakpił z kibiców GKS-u

cowskich, które poczuły się dotknięte i upokorzone.

Do sytuacji doszło po przegranym meczu GKS-u, który zakończył się w sposób rozczarowujący dla fanów klubu. Zamiast współczucia czy słów wsparcia, minister pozwolił sobie na ironiczny komentarz, pisząc, że „trzeba mieć naprawdę żelazne nerwy, żeby być kibicem GKS-u” i że „lojalność tych ludzi to bardziej akt desperacji niż miłości do klubu”. Tego typu słowa zostały odebrane jako kpina, nie tylko z kibiców, ale również z wartości, które sport i wspólnota fanów reprezentują.

Kibice zareagowali natychmiastowo. W komentarzach i oświadczeniach zarzucali ministrowi brak szacunku, a także oderwanie od rzeczywistości społecznej. Wskazywali, że bycie kibicem lokalnego klubu to nie tylko wspieranie sportowców, ale również identyfikacja z regionem, historią i wspólnymi doświadczeniami. Dla wielu GKS to część ich tożsamości – od pokoleń przekazywana pasja, która łączy rodziny i buduje lokalne więzi. Kiedy polityk uderza w tę wspólnotę, uderza nie tylko w klub, ale w ludzi.

W obronie kibiców stanęli również niektórzy samorządowcy i działacze sportowi. Podkreślali, że władza publiczna, szczególnie na najwyższym szczeblu, powinna być ostrożna w formułowaniu opinii, które mogą zostać odebrane jako obraźliwe. Zamiast dzielić społeczeństwo, rząd powinien wspierać integrujące je elementy – a sport bez wątpienia takim elementem jest.

Choć część opinii publicznej próbowała bronić ministra, twierdząc, że jego wpis był jedynie próbą humorystycznego ujęcia sytuacji, zdecydowana większość uznała go za niestosowny. W odpowiedzi na krytykę, minister usunął wpis, lecz nie zdecydował się na oficjalne przeprosiny ani wyjaśnienie intencji.

Cała sytuacja unaoczniła, jak istotna jest rola języka w debacie publicznej. Polityk, szczególnie pełniący funkcję ministra, musi być świadomy wagi swoich słów. Dla kibiców GKS-u to nie była tylko drwina – to było publiczne podważenie ich pasji i tożsamości. I choć mecz można przegrać, szacunek należy się zawsze – niezależnie od wyniku.