Polska na zakręcie – refleksja nad kondycją społeczeństwa.

Polska na zakręcie – refleksja nad kondycją społeczeństwa

To, co dzieje się dzisiaj w Polsce, nie jest winą jednej partii, jednej osoby czy jednego wydarzenia. To wynik wieloletniego procesu, którego kulminacją była ośmioletnia degradacja moralna, społeczna i polityczna, jaką zafundowały nam rządy Prawa i Sprawiedliwości. Cofnięto Polskę nie tylko gospodarczo, ale przede wszystkim mentalnie – w stronę średniowiecza, gdzie rządził sojusz tronu z ołtarzem, a obywatel miał jedynie słuchać i wierzyć.

Kościół katolicki, który miał być ostoją wartości, stał się częścią tej degrengolady. Zamiast głosić miłość, stał się współsprawcą nienawiści, współuczestnikiem manipulacji, wspólnikiem politycznych złodziei i propagatorów kłamstwa. W tym sojuszu cynizmu i świętoszkowatości, ramię w ramię szli działacze PiS, partyjni nomadzi i duchowni, tworząc swoistą kastę nietykalnych. Polski społeczeństwo, spragnione prostych odpowiedzi, łatwo dało się wciągnąć w ten świat fałszywego patriotyzmu i pustych frazesów o „Bogu, honorze i ojczyźnie”.

W tę przestrzeń wszedł też populizm nowego pokolenia – Mentzen i jemu podobni, którzy pod przykrywką liberalizmu gospodarczego wnieśli do debaty publicznej skrajny egoizm, brak empatii i pogardę wobec wszelkich instytucji demokratycznych. Młodzi ludzie, nie mający narzędzi do głębszej analizy, stali się idealnym celem tego przekazu. Wciągnięci przez media społecznościowe, przez memy, TikToki i YouTube, zaczęli widzieć rzeczywistość w czarno-białych kategoriach: państwo to wróg, a każdy, kto mówi o solidarności czy uczciwości, to naiwniak.

Szczujnia w postaci TV Republika, Telewizji Trwam i innych propagandowych narzędzi zrobiła swoje. Wykreowała rzeczywistość, w której nienawiść do „innych” – czy to Niemców, uchodźców, osób LGBT, feministek czy liberałów – stała się spoiwem społecznym. Jarosław Kaczyński, mistrz destrukcji i manipulacji, zrealizował plan polegający na skłóceniu narodu i zniszczeniu instytucji państwa.

Społeczeństwo, w dużej mierze nieprzygotowane, niewyedukowane i zmęczone, wybrało prostsze rozwiązania. Łatwiej uwierzyć, że „winni są wszyscy, tylko nie my”, że „Tusk to zdrajca”, a „ktoś inny zrobi to za nas”. Daliśmy się oszukać. Polacy – ci, którzy zepchnęli Rafała Trzaskowskiego na margines, nie zasłużyli na takiego lidera. To człowiek nowoczesny, otwarty, godny reprezentant demokratycznych wartości. Gosia Trzaskowska mogłaby być pierwszą damą, z której naprawdę moglibyśmy być dumni. Ale zamiast tego woleliśmy kibola, sutenera polityki, człowieka z kartoteką pełną kłamstw, przekrętów i przekrętnych znajomości.

Dlaczego? Bo wielu z nas nie szuka już prawdy. Nie chce uczciwości. Chce tylko tego, żeby ktoś obiecał im, że będzie „po staremu”. Nawet jeśli to stare to korupcja, zakłamanie, nienawiść i prymitywizm. Lubimy być okłamywani, okradani – z pieniędzy, z nadziei, z marzeń. Byle tylko ktoś zakrył swoją twarz hasłami patriotycznymi, byle tylko udawał, że jest „swój”.

Donald Tusk poświęcił wiele – czas, życie prywatne, energię – żeby wydobyć Polskę z tej otchłani. Dla wielu stał się symbolem nadziei, ale dla innych – kozłem ofiarnym, na którego można zrzucić wszystkie winy. A może po prostu było nam wygodnie w tym pisowskim bagnie? Może tak nam odpowiadało – bez odpowiedzialności, bez zasad, bez etyki?

Staliśmy się społeczeństwem rozdartym, bez wspólnoty, bez zaufania. Kibolską bandą, gotową do bójki, ale nie do dialogu. Czy przetrwamy kolejne pięć lat? Czy uda się zachować nadzieję, kiedy wszystko wokół wydaje się brunatne, przeżarte nienawiścią i pogardą?

Oby. Bo ci, którzy wierzą w Polskę mądrą, uczciwą i europejską, muszą dziś znaleźć siłę, by przetrwać. Żeby kiedyś, być może za kilka lat, móc odbudować to, co z takim trudem przez dekady powstawało.

Jeszcze nie wszystko stracone. Ale nadzieja to nie wszystko. Potrzeba pracy, solidarności, edukacji i przede wszystkim – odwagi.