Emocjonalne wyznanie

Emocjonalne wyznanie

Czasami człowiek nosi w sobie tyle emocji, że nie sposób ich dłużej tłumić. Serce bije szybciej, myśli kłębią się w głowie, a słowa same cisną się na usta. Dziś chcę wyrzucić z siebie wszystko, co od dawna siedzi głęboko we mnie.

Nie zawsze miałem odwagę mówić o tym, co czuję. Przez lata budowałem wokół siebie mur, udając, że nic mnie nie dotyka. Wmawiałem sobie, że jestem silny, że sam sobie poradzę. Ale prawda jest inna – każdy człowiek ma swoje granice, każdy ma momenty, kiedy czuje się bezbronny. Dziś chcę być szczery.

Były chwile, kiedy czułem się samotny, mimo że otaczało mnie wiele osób. To dziwne uczucie – być w tłumie, a jednocześnie mieć wrażenie, że nikt nie widzi, co dzieje się wewnątrz mnie. Nauczyłem się uśmiechać, nawet gdy w sercu panował chaos. Nauczyłem się mówić „wszystko w porządku”, gdy tak naprawdę wołałem o pomoc.

Ale nie chcę już udawać. Chcę powiedzieć, że czasem się boję. Że mam momenty zwątpienia. Że nie zawsze wiem, co robić, i że potrzebuję kogoś, kto po prostu będzie obok – bez zbędnych słów, bez oceniania, bez prób naprawiania wszystkiego.

Chcę też podziękować tym, którzy byli przy mnie, nawet gdy tego nie dostrzegałem. Tym, którzy nie odwrócili się, kiedy zamykałem się w sobie. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie wyrazić, jak wiele to dla mnie znaczy.

Życie nie jest idealne. Bywa trudne, bywa niesprawiedliwe, ale wierzę, że każdy ma w sobie siłę, by przez nie przejść. Może nie zawsze sam, może czasem z pomocą innych, ale zawsze z nadzieją, że po burzy przyjdzie słońce.

Dzisiaj robię pierwszy krok. Otwieram się. Pozwalam sobie czuć. I mam nadzieję, że to początek czegoś nowego – czegoś prawdziwego.